Nico Meylemans geeft het dirigeerstokje door

25 jaar lang was Nico Meylemans dirigent bij de Heistse fanfare Moed en Volharding. Nu het bestuur en de muzikanten van de fanfare een verjongingskuur ondergaan, vond hij het een ideaal moment om afscheid te nemen. De samenwerking eindigt trouwens in alle vriendschap want een fanfare is vooral een hoop vrienden onder elkaar. Hij blikt met veel plezier terug op de voorbije jaren en staat klaar om de toekomstige dirigent te ondersteunen waar nodig.

Zat muziek er eigenlijk al van jongs af aan bij je in?
Nico: Mijn ouders waren allebei amateurmuzikanten en ook mijn broer speelde muziek van jongs af aan. De muziekmicrobe had me dus al snel te pakken en ik ben dan ook gaan studeren aan het conservatorium als trompettist. Het leven van een muzikant bestaat echter uit een hele reeks van freelance opdrachten in  binnen- en buitenland. Meer zekerheid vond ik in de verzekeringen en de muziek die is dan verschoven naar het hobbyniveau. De trompet werd ook ingeruild voor  het dirigeerstokje want daar haal ik nu de meeste voldoening uit. Ik blijf trouwens wel nog dirigent in de Koninklijke Fanfare Sint-Isidorus en -Cecilia, een fusie van de fanfares van Olen en Tongerlo dus ik zeg het dirigeren nog geen vaarwel.

Wat vind je zo leuk aan een orkest dirigeren?
Nico: De interactie met de muzikanten is het allerleukste, je kan hen muzikaal iets bijbrengen en hen op sleeptouw nemen doorheen een muziekstuk. In een  orkest is samenwerking heel belangrijk, ik vond het als dirigent dan ook altijd belangrijk dat alle muzikanten op donderdagavond met een voldaan gevoel  vertrokken na de repetitie en dat kan door elke muzikant de nodige aandacht te geven. Doorheen de jaren heb ik iedereen goed leren kennen waardoor je ieder  z’n individuele sterkte kan uitspelen in een stuk.

Wat zijn zo jouw beste herinneringen aan de afgelopen jaren als dirigent?
Nico: De voorbereidingen van wedstrijden zijn me altijd bijgebleven en ook de bijhorende repetitieweekends. Tijdens die wedstrijden werden vaak ook de stukken gespeeld die me het nauwst aan het hart lagen. De diepgang die je in wedstrijdwerken terugvindt maakt het altijd interessant en maakt het tot muziekstukken  waar ik echt m’n tanden kon inzetten. Het instuderen van die muziek, spelen met ritmes, … dat is echt een plezier.

Heeft Moed en Volharding intussen al een nieuwe dirigent?
Nico: Nog niet maar er zijn wel al enkele dirigenten een proefrepetitie komen leiden. Ik ga nog regelmatig eens langs op donderdagavond bij de repetitie om te kijken en misschien zelfs nog wat bij te leren. Doorheen de jaren heb ik ook veel geleerd van collega-dirigenten bij andere ensembles en een hoogtepunt was  toch ook een masterclass die ik een aantal jaar geleden volgde in Nederland van mensen waar je toch naar opkijkt. In dirigeren kan je nog elke dag bijleren!