Altijd ergens onderweg

Nat en Anita, twee wereldavonturiers, streken een tijdje geleden neer in Putte na een ongelooflijke reis doorheen Zuid-Amerika, Noord-Amerika en Canada met een oranje VW-busje. Alweer heel wat unieke foto’s, ervaring en fascinerende verhalen rijker. Eerder zwierven ze al doorheen het Aziatische continent, ontdekten de zuidelijke contreien van Afrika maar hun eerste liefde is en blijft Latijns-Amerika. Een uniek verhaal …

Jullie hebben al heel wat van de wereld gezien tijdens talloze wereldreizen, een passie?
Anita: Eind 2006, begin 2007 gingen we voor het eerst in ons leven een langere reis maken. We trokken een maand lang naar Costa Rica, Zuid-Amerika. Terug thuis kregen we heimwee en bleef het avontuur in ons hoofd rondspoken. Enkele weken later gingen we naar het vakantiesalon om nieuwe ideeën op te doen. We werken samen voor een groot bedrijf en onze baas was ermee akkoord dat we gingen reizen.

De start van heel wat unieke wereldavonturen.
Anita: We hadden de smaak inderdaad te pakken want de volgende geplande reis van 6 maanden werd er uiteindelijk eentje van een jaar. Ongelooflijk hoe je kan genieten tijdens zo’n jaar. Het gevoel van vrijheid is moeilijk te beschrijven, je leeft veel intenser, ziet prachtige natuur en ongelooflijke landschappen.

Oorspronkelijk trokken jullie met de rugzak op reis.
Nat: Ja, met onze rugzak reisden we in al die verre landen rond met het openbaar vervoer. Slapen deden we bij de locals. Het is ongelooflijk wat je daar allemaal tegenkomt, autobussen en camions volgeladen met kippen, kasten, loodgieterij, … We maakten regelmatig busritten van 15 tot 20 uur en onze langste tocht met de bus maakten we in Brazilië en duurde zo’n 60 uur. Verder reisden we ook vaak met de boot en voeren zo ooit 7 dagen met een typische rivierboot op de Amazone.

Stippelen jullie een reis vooraf uit?
Anita: In het begin deden we dat wel maar al gauw stelden we ons geen einddoel meer. Dikwijls reizen we volgens ingevingen van het moment. Zo zagen we in een cafeetje aan een haven in Honduras een briefje hangen met ‘crew members wanted’ voor een overtocht naar Panama. En dus gingen we mee op een 12-daags avontuur van koken, zeilen en navigeren op een woelige zee.

En dan vonden jullie een wel heel gezellig busje?
Nat: Het verhaal om een eigen vervoermiddel voor onze reizen aan te kopen rijpte tijdens ons Zuid-Amerikaanse avontuur. In de lente van 2012 kwamen we aan in Panama waar we besloten een vlucht te boeken naar Chili om er een eigen VW-minibusje te kopen. In Santiago kochten we bij twee jonge broers een oranje VW-busje dat heel basic was ingericht met een beperkte verwarming en slaapmogelijkheid. Koken deden we in open lucht. We doopten ons busje ‘Beso del Sol’ (Kus van de Zon) en reden het avontuur tegemoet. Met dat sympathieke busje hebben we 90.000 km afgelegd van Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld in Zuid-Amerika tot het meest noordelijke punt van Canada.

Jullie maken ook prachtige foto’s.
Nat: Door het feit dat we met ons busje konden reizen zijn we dan ook op ongelooflijke plekken terechtgekomen, vaak op unieke momenten, waar je anders nooit zou kunnen of mogen komen. Daar moet je af en toe wel eens risico’s voor durven nemen maar de beelden die je dan kan schieten zijn memorabel.

Missen jullie de familie en vrienden niet wanneer jullie zo lang en zo ver van huis zijn?
Nat: Meestal keren we rond de feestdagen even terug naar de familie en wanneer we op reis zijn houden we regelmatig contact met het thuisfront. Op die manier hoeven we hen niet te missen.
Anita: Mijn broer heeft me zelfs ook een keer gezegd dat hij ons vaker hoort als we op reis zijn dan wanneer we thuis zijn.

Zo’n lange reizen, is dat niet duur?
Anita: In vele landen waar we komen is het leven helemaal niet duur als je niet de platgereden toeristische paden betreedt. In heel wat van die landen gaan de mensen zelf eten in een restaurant omdat het goedkoper is dan zelf te moeten koken. Voor 1 of 2 euro heb je daar al gegeten, je kan er dus veel doen met weinig geld. Ook het vervoer is niet duur, zo betaalden we in Bolivia 5 euro voor een rit van 1000 km. We beschikken ook over een Europees paspoort waardoor we zonder visum op veel plaatsen terecht kunnen met minder kosten.

Jullie leven als man en vrouw dag en nacht samen, is dat soms niet moeilijk?
Nat: Wij zijn net een Siamese tweeling. We zijn altijd samen, lossen alle problemen samen op, hebben dezelfde interesses bij het reizen en we houden beiden ook van uitdagingen. Zo zijn we in Bolivia 10 dagen op stap geweest in de jungle waar we Indianenfamilies bezocht hebben in dorpen die amper bezoek krijgen. We sliepen er op de grond, trokken met de kano over rivieren, moesten ons wassen in rivierwater en werden er bovendien geplaagd door insecten en krokodillen. Niet evident maar achteraf gezien echt wel de moeite waard.

Jullie zijn dus niet zoals de doorsnee Belg geboren met een baksteen in de maag?
Nat: Onze prioriteit ligt bij het reizen, eerder dan bij het wonen. We hebben geen eigen woning, ook geen huurhuis, maar als we na het reizen terug een tijdje in België vertoeven dan zoeken en vinden we altijd wel een oplossing. We zijn het van op reis ook gewoon om op zoek te gaan naar oplossingen. Hierdoor hebben we al op verschillende plaatsen gewoond, bijvoorbeeld in Mechelen, Gent, Dendermonde, … Hier in de Westerse wereld zijn zekerheden belangrijk maar daar nemen we meer en meer afstand van.
Anita: Op vele plaatsen in de wereld leven de mensen ook anders dan hier, vaak in een heel kleine woning. In Zuid-Amerika bijvoorbeeld, daar zie je hoe grote families, soms verschillende generaties, samenwonen op een beperkte oppervlakte met een kleine huisraad. Wij reizen niet om aan het leven te ontsnappen, maar opdat het leven niet aan ons zou ontsnappen.